பெண்ணின் பெருங்காப்பியம்
மண்ணினைப் பெண்ணெனப் போற்றும் மாந்தரே,
கள்ளிப்பால் கொண்டு கருவறுக்கும் கொடுமை ஏனோ?
பெண்ணுருவில் பிறந்த உயிரை,
பச்சிளங் குழந்தைப்பருவம் தொட்டே பழிப்பது ஏனோ?
அவள் மடியினில் மலர்ந்திட்ட ஆணுக்கோ,
கட்டுக்கடங்காப் பெருமிதம் பேசுதல் ஏனோ?
பூவையென்றும், மடந்தையென்றும், பேதையென்றும்,
பெயராயிரம் சூட்டி, பெண்டிர் தம்மைப் பிணிப்பது ஏனோ?
அடுப்பங்கரை மூலையிலோ, அகத்தின் அடிமையிலோ,
எம் கனவுகள் யாவும் குழிதோண்டிப் புதைக்க ஏனோ?
"சகித்திரு, பொறுத்திரு, சாதுர்யம் கொண்டிரு" என,
இதயத்தில் பாயும் இத்தகு போதனைகள் ஏனோ?
"பெற்றவர்க்குத் தெரியாதோ உனக்கது நலமென்று?" என,
வாய்மூடும் வீட்டின் கயிறுகள் ஒருபுறம் இறுக்க,
"ஆணவன் அப்படித்தான்" எனச் செப்பும் சமுதாயக் குரல் மறுபுறம்.
கண்ணுக்குப் புலனாகா கனவுகளை நெஞ்சினில் புதைத்து,
இல்லத்திற்காகவும், இந்த இழிசமுதாயத்திற்காகவும் வாழும் நாரியரே!
"கல்யாணச் சந்தையில் மாடெனும் விலைபேசி விற்க,
பெண்ணாய்ப் பிறந்திட மாதவம் செய்திடல் வேண்டுமாம்" என,
கற்பனை கண்ட கவிஞர்கள் இத்தரணியில் பாடினரா?
அழகுக்கும், ஆடம்பரத்துக்கும், அடிமைச் சந்தைக்கும்,
அர்ப்பணிக்கப்பட்டதல்ல எம் அன்னைத்தமிழ் வாழ்வு!
வாழ்க்கை ஒருமுறைதான், உங்கள் குரலை ஓங்கி ஒலித்திடுங்கள்!
சாதிக்கப் பிறந்த நீங்கள், சகதியினுள் வீழ்வது தகுமோ?
கிழித்துப் போடுங்கள் தடைகளை, மிதித்துப் போடுங்கள் சுமைகளை!
எழுங்கள்! உங்கள் சக்தியை இவ்வுலகிற்குப் பறைசாற்றுங்கள்!
By
Angel · Posted
